«Να ζεις και να υγιαίνεις» (vive valeque!) εύχονταν οι Ρωμαίοι. Ευχή που μάλλον έκανε τον προσωπικό γιατρό Ρωμαίων αυτοκρατόρων, τον Γαληνό (131-201 μ.Χ.) να μειδιά σεμνά. Ο πατέρας της φαρμακευτικής ήταν αθεράπευτα φανατικός χρήστης της αρωματοθεραπείας.
Η παράδοση τον θέλει να περιποιείται με τα παρασκευάσματά του, τα λεγόμενα «γαληνικά», τους τραυματισμένους μονομάχους, από τους οποίους ουδέποτε ξεψύχησε κάποιος στα χέρια του.Οι Ρωμαίοι έκαναν υπερβολική χρήση των αρωμάτων.
Στα ανάκτορα του Νέρωνα, ασημένιοι ψεκαστήρες ψέκαζαν αρώματα στους επισκέπτες ενώ η Ρώμη ήταν γεμάτη από λουτρά που ευωδίαζαν την τότε πρωτεύουσα του κόσμου.
Την εποχή του μεσαίωνα οι βοτανολόγοι και οι γιατροί προσπαθούσαν να καταπολεμήσουν κυρίως τους λοιμούς και χρησιμοποιούσαν τις αρωματικές ουσίες ως καλά αντισηπτικά. Ωστόσο, δεν διευκρινίστηκε αν όντως προστάτευαν από την πανώλη ή απλά περιόριζαν τη δυσοσμία. Μέχρι και τον 19ο αι. οι πρακτικοί γιατροί είχανε μαζί τους ένα σακουλάκι με αρωματικά λάδια για προσωπική προστασία από τις μολύνσεις.
Ιδρυτής της βιομηχανικής παραγωγής θεωρείται ο Γερμανός Johann Rudolf Glauber(1604 – 10 Mar 1668), ενώ ο άνθρωπος που ανέπτυξε τη βασική χημεία των λαδιών ο Γάλλος A. Lavoissier. (1743 – 8 Μαΐου 1794).
